Historia

Pierwsze wzmianka o kościele w Dobrej pochodzi z 1269 r. Jest to dokument ugody pomiędzy księciem Barnimem I a biskupem Hermannem von Gleichen z Kamienia zawartej w sprawie poboru dziesięciny z tej świątyni oraz dochodów miejscowego proboszcza.

Budynek kościoła został wzniesiony około 1250 r. z ułożonych w regularne warstwy kwadr granitowych, na rzucie prostokąta, bez wyodrębnionego prezbiterium i bez wieży. Budowla jest orientowana, pokryta dwuspadowym dachem. Więźba dachowa drewniana typu wieszarowego.

W 1727 r. lokalny właściciel majątku, Bogusław Ernest von Ramin, ufundował dla kościoła barokowy ołtarz ambonowy, obecnie niestety rozczłonkowany i pozbawiony baldachimu.

W 1770 r. w kościele przebudowano okna w ścianie wschodniej, dobudowano kruchtę do zachodniego narożnika elewacji południowej, a wnętrze przykryto drewnianym stropem belkowym.

W 1875 r. wymurowano z cegły dwa szczyty schodkowe, w ścianach podłużnych powiększono i przemurowano otwory okienne, zmieniając ich wygląd na neogotyckie, ostrołukowe w obramowaniu z cegły. Okna w elewacji wschodniej całkowicie zamurowano, natomiast w elewacji zachodniej przebito dwa nowe okna, zwieńczone także ostrołukowo, a do zachodniego narożnika północnej elewacji dobudowano kruchtę, która służyła jako krypta.

Od czasów Reformacji aż do roku 1945 mieszkańcami Dobrej byli wyłącznie protestanci (luteranie). Po wojnie przez 12 lat kościół był nieużywany i zdewastowany. Został przywrócony do kultu i poświęcony w 1957 r. jako katolicka świątynia pod wezwaniem Matki Bożej Królowej Świata. Będąc kościołem filialnym, wchodził on w skład parafii w Wołczkowie aż do dnia 7 stycznia 1985 r., kiedy decyzją ks. biskupa Kazimierza Majdańskiego została erygowana przy nim nowa parafia. Oprócz Dobrej weszły do niej następujące miejscowości: Buk, Rzędziny, Łęgi, Stolec, Grzepnica i Płochocin. Oprócz kościoła w Dobrej do obsługi duszpasterskiej pozostały kościoły w Buku i Stolcu oraz kaplica w Rzędzinach. Od czerwca 1988 r. opiekę nad młodą parafią przejęła Prowincja Gdańska franciszkanów. 

Obecnie jedyne elementy, które w dobrzańskim kościele pozwalają rozpoznać tę samą budowlę, o której jest mowa w XIII-wiecznym dokumencie ugody księcia Barnima I z biskupem Heremannem von Gleichen to dwuuskokowy portal zachodni wykonany z klińców granitowych, zwieńczony łagodnym łukiem ostrym, ukośnie profilowany cokół ścian, regularny układ kwadr granitowych w elewacjach ścian oraz pokaźnych rozmiarów przypora narożnikowa, przylegająca do budynku od strony północno-wschodniej, w miejscu, gdzie kiedyś znajdowała się zakrystia.